Mało kto wie, że popularna dziś nazwa popularnych odmian sosu pomidorowego - keczup początkowo nie sugerował obecności w nim pomidora. A miejscem narodzin przyprawy o tej nazwie są Chiny.
Wybierz swój przepis
Jeśli twierdzimy, że mamy do czynienia z keczupem, w którym duży udział mają tłuczone owoce, to produkt czysto pomidorowy również powinien zostać skrytykowany. Rzeczywiście, jeden z najbardziej popularnych nowoczesnych produktów spożywczych - keczup był pierwotnie sosem z owoców morza i soli.
Czy keczup jest wynalazkiem Chińczyków czy Malezji?
Naukowcy twierdzą, że język angielski, który zajmuje dziś wiodącą pozycję jako środek komunikacji międzynarodowej, w rzeczywistości obejmuje ponad 500 innych języków. Głównie to zamieszanie nastąpiło w wyniku handlu i prób Brytyjczyków rozszerzenia ich posiadłości terytorialnych. Wiadomo, że w średniowieczu język malajski - pidgin był powszechnie akceptowany we wschodnich Indiach i południowo-zachodniej Malezji.
Kupcy z Europy Zachodniej w jakikolwiek sposób starali się tam przedostać, ponieważ wiele przypraw, w tym czarny pieprz, były równoważne międzynarodowej walucie. Najpierw Arabowie, Holendrzy, Portugalczycy, a następnie w XVIII wieku, a Brytyjczycy celowo pozbawili indyjskich kupców „smakołyków”. Posiadanie Wielkiej Brytanii stało się kilkoma wyspami, między innymi Singapurem i Penang. Dlatego nie jest zaskakujące, że wiele słów w języku malajskim nie wchodziło bezpośrednio w angielski, ale przez holenderski i portugalski.
Lingwiści zgadzają się, że angielski keczup jest pochodną keczapu malajskiego, który najprawdopodobniej został zapożyczony z chińskiego dialektu, ponieważ na terytorium współczesnej Malezji istnieje wiele grup etnicznych mówiących po chińsku. Czy keczup dotarł do Brytyjczyków z Malezji, czy z Chin, na terytorium których wkroczyła również British East India Company, utworzona jeszcze w 1600 r., Jest obecnie trudny do ustalenia. Ale fakt, że Chińczycy robili sos zwany koe-chiap lub koe-tsiap od tysiącleci, jest absolutną prawdą.
Pierwsza część tej złożonej kombinacji tłumaczy się jako „łosoś lub łosoś” (innymi słowy ryba), a druga - solanka. W starożytnym przepisie z 554 r. Nie ma przypraw oprócz soli. Aby przygotować sos rybny, zaleca się nie brać nawet samej ryby, ale jej wnętrza: jelita, pęcherze żółtej ryby (barwena, rekin). Myte składniki muszą być solą i pozostawione w szczelnie zamkniętym pojemniku na 20 dni na słońcu. W zimnych porach gotowanie zajęło trzy razy więcej czasu.