Dziś prawie żadna rodzina nie może obejść się bez cukru na stole. Jest dobrze znany wszystkim i jest częścią dużej liczby potraw. Z punktu widzenia chemii cukier można nazwać dowolną substancją zawartą w dość dużej grupie węglowodanów, rozpuszczalnych w wodzie, o słodkim smaku i niskiej masie cząsteczkowej. Ale w życiu codziennym jest to powszechnie nazywane sacharozą, produkowaną głównie z buraków lub trzciny cukrowej.
Wybierz swój przepis
Jak zrobić cukier buraczany
Burak ćwikłowy jest najczęstszym i najwygodniejszym surowcem do produkcji cukru. Ponieważ szybko się pogarsza, cukrownie zwykle znajdują się w pobliżu pól. Buraki są myte, krojone na frytki i ładowane do tak zwanego dyfuzora, który ekstrahuje cukier z masy roślinnej za pomocą gorącej wody. Tak otrzymany „sok dyfuzyjny” jest zwykle nasycony sacharozą w 10–15% i ma ciemny kolor, ponieważ substancje organiczne tworzące buraki ciemnieją podczas utleniania. Odpady z tego procesu trafiają na paszę dla zwierząt. Następnie sok dyfuzyjny jest czyszczony. Jest umieszczony w zamkniętych metalowych zbiornikach i jest traktowany mlekiem wapiennym, a także dwutlenkiem siarki. W rezultacie wytrącają się szkodliwe zanieczyszczenia, które są usuwane za pomocą różnych filtrów i osadników. Przez odparowanie nadmiar wody jest usuwany. Następnie przeprowadza się krystalizację, do której stosuje się urządzenia próżniowe. Rozmiar, który w niektórych przypadkach jest porównywalny z rozmiarem dwupiętrowego domu. Otrzymany produkt zawiera kryształy sacharozy i melasę, oddzielone przez wirowanie. W rezultacie uzyskuje się cukier stały, który poddaje się dodatkowemu suszeniu. Można go już zjeść.